Γεννηθήκαμε στην ίδια γειτονιά, τον ίδιο χρόνο. Είμαστε συμμαθητές στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ηταν ένα καλό και ευγενικό κορίτσι, που διακρινόταν απο τότε για την φιλομάθειά της και την επιμέλειά της. Εφυγα νωρίς απο το χωριό, μετά τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, αναζητώντας με την οικογένειά μου καλλίτερη τύχη στην Αθήνα, τους δύσκολους καιρούς της δεκαετίας του 1960, οπότε το ρεύμα της αστυφιλίας ερήμωνε τα χωριά μας. Την συνάντησα πάλι στους διαδρόμους των δικαστηρίων της Αθήνας, όπου όντας νεαροί δικηγόροι, προσπαθούσαμε και οι δύο να στεριώσουμε επαγγελματικά.
Εκείνη, αποφάσισε νωρίς να εγκαταλείψει την δικηγορία για να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην Δικαιοσύνη, οπότε οι δρόμοι μας χώρισαν εκ νέου. Την παρακολουθούσα, ωστόσο, απο την θέση του δικηγόρου και την καμάρωνα ως δικαστή για το ήθος της, την ευθυκρισία της και την ανθρωπιά της. Χαιρόμουν για την πρόοδό της και την εξέλιξή της ως ανθρώπου και επιστήμονα. Οι αρχαίοι έλεγαν «αρχή άνδρα δείκνυσι». Και η Γιωργία έδειχνε την άριστη ποιότητά της απο το έδρανο του Δικαστή, που είναι ο καθρέπτης της προσωπικότητας εκείνου που δικάζει. Δυστυχώς, όμως, μοίρα κακή την σημάδεψε. Πάλεψε το κακό, αλλά δεν άντεξε και την χάσαμε γρήγορα απο κοντά μας. Την θυμήθηκα αυτές τις μέρες, διότι αισθάνομαι ότι λείπει απο όλους εμάς, που βρισκόμαστε στον Λιθερό, λείπει το γέλιο της, οι καλές κουβέντες που είχε για όλους μας, το ειλικρινές, αδολο και ανυστερόβουλο ανθρώπινο ενδιαφέρον που έδειχνε για καθένα απο εμάς ξεχωριστά, χωρίς οίηση, λόγω της σημαντικής κοινωνικής θέσης που είχε, χωρίς διάκριση αν απευθύνεται σε απλούς ανθρώπους ή καταξιωμένους, μορφωμένους ή αμόρφωτους συμπατριώτες της. Γράφοντας αυτό το μικρό κείμενο στην μνήμη της Γιωργίας αισθάνομαι ότι αναφέρω για αυτήν τα ελάχιστα που έχει ο καθένας να θυμηθεί για την σπουδαία αυτή προσωπικότητα του χωριού μας, που άφησε πίσω της δυσαναπλήρωτο κενό.
Κοπανάκι 7 Αυγούστου 2010
Α. Τζαβέλλας