Όταν μιιλάειι ή γράφειι κανείίς γιια την ομορφιιά της Νέδας,, το μόνο που καταφέρνειι είίναιι να την αδιικείί.. Πρώτον,, γιιατίί η ομορφιιά της είίναιι α– παράμιιλλη,, δηλαδή απερίίγραπτη.. Δεύτερον καιι κυριιότερον,, επειιδή η Νέδα δεν είίναιι απλά ένα τοπίίο που θαυμάζειις,, αλλά ένας κόσμος που ζειις,, μιια εμπειιρίία που ο καθένας οφείίλειι να κα– τακτήσειι τουλάχιιστον μίία φορά στη ζωή του.. “Οχτώ με οχτώμισι στην πλατεία του Ψαρίου”, μου είπε ο φίλος Διονύσης Αθανασόπουλος, προσκαλώντας με πέρσι τηλεφωνικώς στο “πέρασμα της Νέδας” (7/8 Ιουλίου). Του είπα ότι θα είμαι εκεί στην ώρα μου, αλλά μέσα μου δεν ήμουν σίγουρος. Ήξερα καλά από αφιερώματα, φωτογραφίες και διηγήσεις τι εστί Νέδα και ήθελα να τη δω από κοντά. Από την άλλη, όμως, άξιζε να της αφιερώσω ένα ολόκληρο καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο; Ήμουν στο Ψάρι στις οχτώμισι ακριβώς. Πριν την πλατεία, στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, ένα τουριστικό λεωφορείο από την Αθήνα φαινόταν κάτι να περιμένει. Ήταν το μέσο μεταφοράς των μελών του Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών, που φιλοξενήθηκαν εκεί για τη διανυκτέρευσή τους. Έδειχναν έμπειροι και επειδή δε γνώριζα τι με περίμενε στο ποτάμι άρχισαν να περνούν άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου για το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος. Στην πλατεία ο Διονύσης καθόταν στο καφενείο με ορειβάτες και πεζοπόρους. Μαζί τους και ο Λάμπρος Μαρωνίτης. “Άλλα παπούτσια δεν έχεις φέρει; Αυτά που φοράς γλιστρούν και θα έχεις πρόβλημα” μου είπε και άρχισα να ανησυχώ περισσότερο για τη δοκιμασία που θα ξεκινούσε σε λίγο. Ευτυχώς, του περίσσευε ένα ζευγάρι αθλητικά με τις κατάλληλες σόλες και μου τα έδωσε.

Τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Κανονικά πρέπει να τον ευγνωμονούν όλοι οι πεζοπόροι γιατί είναι επικεφαλής της ομάδας υποστήριξης και χωρίς αυτόν και τους συνεργάτες του ούτε φαγητό θα υπήρχε ούτε άλλες ανέσεις και εξυπηρετήσεις. Εκείνα, όμως, που τον καθιστούν ακόμη περισσότερο απαραίτητο είναι το χιούμορ του και τα πειράγματά του. Αφήσαμε στην αποθήκη του καφενείου τους υπνόσακους και τα μακρυμάνικα ρούχα για το βράδυ και ξεκινήσαμε για τις πηγές της Νέδας. Με τον Διονύση και παιδιά του Ψαρίου επιβιβαστήκαμε σε μια κλούβα, με οδηγό τον Δημήτρη Δαγκλακάκη και προορισμό τις πηγές που βρίσκονται μεταξύ των χωριών Νέδα και Κακαλέτρι. Πίσω μας το λεωφορείο με τους Αχαρνείς. Περάσαμε κάτω από το Πάνω Ψάρι, μετά τη Διμάνδρα και στο Σύρριζο σταματήσαμε για λίγο να δούμε τι γίνεται με τους πεζοπόρους του δεύτερου συλλόγου που είχε έρθει από την Αθήνα, του Ορειβατικού Ηλιούπολης, τα μέλη του οποίου πέρασαν εκεί το βράδυ. Ξεκινάμε και πάλι και πλησιάζοντας το Στάσιμο προβάλλει στην απέναντι μακρινή κορφή, αριστερά μας, η τέντα που προστατεύει από τον ήλιο, τη βροχή και το χιόνι τον Επικούριο Απόλλωνα. Η τέντα μπήκε πριν καμιά τριανταριά χρόνια προσωρινά, μέχρι να γίνουν εργασίες στερέωσης και συντήρησης του ναού, αλλά, ως γνωστόν, στην Ελλάδα ουδέν μονιμότερον του προσωρινού… Περνάμε το Στάσιμο, μετά και το Κακαλέτρι και φτάνουμε στο στενάκι για το πλάτωμα της Αγια-Ανάστασης. Θα είχε φτάσει η ώρα 9.30. Αφήνουμε την κλούβα και τα λεωφορεία. Οι πηγές της Νέδας, το σημείο εκκίνησης, ήταν λίγα μέτρα μακριά μας. Ο “ΑΡΧΗΓΟΣ” Στο εκκλησάκι μάς περίμενε ο “αρχηγός”, ο Κώστας Καράμπελας, πρόεδρος του Ομίλου Φίλων της Νέδας και “ψυχή” του περάσματος του ποταμού. Ήταν, όμως, και αρκετοί μεμονωμένοι πεζοπόροι-ορειβάτες, όπως ο Γιώργος Κανελλόπουλος, γνωστός για το πάθος του για τα ποτάμια, τους “υδάτινους δρόμους” της Μεσσηνίας όπως τα αποκαλεί. Ο Κωνσταντίνος Καράμπελας μεγάλωσε στη Νέδα. Ο πατέρας του είχε νερόμυλο κάτω από το Κακαλέτρι, τον οποίο ο ίδιος μόλις αναπαλαίωσε. Διοργανώνει μαζί με τον Διονύση και τον Λάμπρο το πέρασμα του ποταμού επί 15 συναπτά καλοκαίρια. Τα πρώτα χρόνια με πολύ λίγους συμπατριώτες του, που σιγά σιγά άρχισαν να αυξάνονται. Κάθε ένας που περπατούσε το ποτάμι εντυπωσιαζόταν από τη μαγεία του και άρχιζε αμέσως να το διαφημίζει μαγεμένος στους φίλους και τους γνωστούς του. Οι πληροφορίες για την ομορφιά της Νέδας κάποια στιγμή έφτασαν και στους αγνούς φυσιολάτρες των Αθηνών και άλλων περιοχών. Έτσι, πριν 13 χρόνια στη μικρή παρέα του Κωνσταντίνου, του Διονύση και του Λάμπρου μπήκαν και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών, ο οποίος έκτοτε δεν έχει λείψει ποτέ από το καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού. Χρόνο με το χρόνο οι πεζοπόροι της Νέδας άρχισαν πλέον να πολλαπλασιάζονται, μέχρι που κάποια χρονιά έφτασαν να κατέβουν το ποτάμι κάπου 250 άτομα! Πέρσι ήμασταν περίπου 90. Δε μειώθηκαν φυσικά οι φίλοι του ποταμού, απλά πολλοί το κατεβαίνουν άλλα Σαββατοκύριακα γιατί η πολυκοσμία σίγουρα χαλάει τη μαγεία. Στην Αγια-Ανάσταση ο “αρχηγός” μας δίνει διάφορες χρήσιμες οδηγίες για το πέρασμα του ποταμού, μας μιλάει λίγο και για την ιστορία του Λύκαιου όρους, του όρους Τετράζι και του Επικούριου Απόλλωνα και αφιερώνει την πεζοπορία στην καμένη Πάρνηθα (τότε δεν είχε ξεκινήσει το κάψιμο της υπόλοιπης Ελλάδας). Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Και η περιπέτεια ξεκινά. Ακολουθώ κατά πόδας τον Διονύση. Διστακτικά κάνω τα πρώτα πλατσουρίσματα στα νερά της Νέδας. Το σχεδόν κρύο νερό αυτόματα αναζωογονεί τις αισθήσεις. Σαν κάτι να έγινε και βρεθήκαμε αυτόματα σε έναν άλλο κόσμο, αγνό, καθαρό, με μουσική και χρώματα. Οι εικόνες απίστευτα όμορφες, παντού πράσινο, μεγάλα δέντρα, εκπληκτικοί ήχοι από το ήρεμο ακόμη κελάρυσμα του νερού. Περνάμε συνέχεια από τη μια όχθη του ποταμού στην απέναντι, ανάλογα με τη βατότητα. Το χνούδι από τα πλατάνια αρχίζει να προκαλεί βήχα και μικρή δυσφορία, λίγο καθάρισμα της μύτης όμως με το νερό της Νέδας και το πρόβλημα ξεπερνιέται άμεσα. Χωρίς να το καταλάβουμε, μαγεμένοι έως χαζεμένοι από το θέαμα φτάνουμε μετά από μία ώρα περίπου στην πρώτη στάση, στην εκκλησία της Παναγίτσας πριν από το Κακαλέτρι. Εκεί ήταν ο Λάμπρος, μας κερνάει λουκουμάκι και καθόμαστε για λίγο να βάλουμε σε μια σειρά τις εντυπώσεις μας, αλλά και για να χωριστούν οι οδοιπόροι σε αυτούς που θέλουν να κινηθούν πιο γρήγορα και στους υπόλοιπους που το απολαμβάνουν, πηγαίνοντας με λιγότερο γρήγορους ρυθμούς. Ανανεώνουμε το νερό με φρέσκο από την πηγή και συνεχίζουμε το πέρασμα. Κάθε σημείο του ποταμού ομορφότερο από το προηγούμενο. Κάπου εδώ η περιπέτεια γίνεται πιο συναρπαστική. Το ποτάμι αρχίζει να στενεύει και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα για το πρώτο κολύμπι στο δροσερό νερό, όπου το βάθος είναι σχετικά μεγάλο. Μετά από μια ψυχρολουσία που κράτησε για κλάσματα δευτερολέπτου, μια υπέροχη αίσθηση μας κυριεύει όλους. Λίγα μέτρα μετά “πατάμε” και πάλι και σε λίγο φτάνουμε στα “Σχοινιά”, ένα κάπως δύσκολο σημείο αφού το νερό κυλάει με σχετικά δυνατή ορμή πάνω σε βράχους. Για να περάσουμε πρέπει να κρατηθούμε από τα σχοινιά. Είναι εκεί τα παιδιά του Ψαρίου και άλλων χωριών, που μας δείχνουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να περάσουμε χωρίς καμία ταλαιπωρία. ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ Το περπάτημα συνεχίζεται και μεσημέρι πια φτάνουμε στο γεφύρι του “Βασίλη το Μύλο” όπου η ομάδα υποστήριξης με την οικονομική αρωγή του Δήμου Είρας μάς προσφέρει μεσημεριανό. Σουβλάκια, ντομάτα, φέτα, ψωμί. Επίσης, ένα μπουκάλι νερό αλλά και καφέ για όσους τους έλειψε το …φραπεδάκι. Μετά από λίγη ξεκούραση, η πεζοπορία ξεκινά και πάλι. Ο Κωνσταντίνος Καράμπελας διηγείται με πάθος στους συνοδοιπόρους αποσπάσματα από την πολύ πλούσια μυθολογία της περιοχής. Μας δείχνει αγριοσυκιές που τα κλαριά τους ακουμπούν το νερό και μας λέει: “Την Είρα την πολιορκούσαν οι Σπαρτιάτες πολλά χρόνια χωρίς να καταφέρουν να την κυριεύσουν. Τελικά έπεσε την εντέκατη χρονιά της πολιορκίας και η Πυθία το είχε προβλέψει. Είχε δώσει το χρησμό ότι ο όλεθρος της Είρας θα έρθει όταν ο τράγος πιει της Νέδας το νερό. Τράγο ονόμαζαν και την αγριοσυκιά και μια τέτοια είχε φυτρώσει στο ποτάμι”! Η ώρα περνούσε, η πεζοπορία μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν αποΦυσιολάτρες λαυστική ώσπου αργά το απόγευμα φτάσαμε στο χώρο όπου θα διανυκτερεύαμε, στο Κουβελαίικο πετρογέφυρο. Η εκπληκτική ομάδα υποστήριξης είχε φέρει από το Ψάρι με αγροτικά αυτοκίνητα τους υπνόσακους και τα ρούχα και ο καθένας πριν βραδιάσει και φύγει το φως οριοθέτησε κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια το χώρο όπου θα κοιμόταν. Μετά από λίγο προσφέρθηκε και το φαγητό, χοιρινή μπριζόλα με πατάτες, ντομάτα, φέτα, ψωμί και πεπόνι. Τα παιδιά της περιοχής άρχισαν να συγκεντρώνουν ξύλα για φωτιά, γύρω από την οποία στήθηκε ένα μικρό γλέντι με τους νέους των γύρω χωριών στο μπουζούκι και στο τραγούδι. Η ατμόσφαιρα εκπληκτική και το κρασί για όσους ήθελαν να το …τσούξουν έρρεε άφθονο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η φωτιά έσβησε και ο ένας μετά τον άλλο έφευγαν για τα …κρεβάτια τους. Το κρύο ήταν έως και δριμύ για όσους δεν είχαν ζεστούς υπνόσακους, ωστόσο όταν άνοιγες τα μάτια και έβλεπες ανάμεσα στα πλατανόφυλλα τον έναστρο ουρανό ούτε το ψύχος σε ένοιαζε, ούτε η κούραση, ούτε τίποτα. ΠΡΩΙΝΟ Το πρωί, από τους πρώτους που σηκώθηκε ήταν ο “αρχηγός” Κωνσταντίνος Καράμπελας, που παραλίγο να τον βρίσκαμε “κοκαλωμένο” από το κρύο αφού επέλεξε για κρεβάτι τη σιδερένια καρότσα ενός αγροτικού αυτοκινήτου… Το πρωινό περιλάμβανε γάλα ή καφέ, κρουασάν και φρυγανιές. Κάποιοι φανατικοί φυσιολάτρες άρχισαν να γκρινιάζουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια αντί για τυποποιημένο γάλα οι διοργανωτές προσέφεραν κατσικίσιο. Όπως μάθαμε όμως αργότερα, τελικά δεν ήταν πολλοί αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια έπιναν το κατσικίσιο, με αποτέλεσμα να πηγαίνει για πέταμα… Γύρω στις εννέα ξεκίνησε η πεζοπορία ξανά. Ένα ξεκίνημα πραγματική ψυχρολουσία, αφού λίγα μέτρα μετά την εκκίνηση έπρεπε να κολυμπήσουμε στο …τουλάχιστον δροσερό νερό της Νέδας. Η ομορφιά του ποταμού πάντα απερίγραπτη και η πορεία μας πότε μέσα από τα νερά, πότε από τη μια όχθη και πότε από την άλλη. Ο Διονύσης, ως επικεφαλής της ομάδας που είχε την ευθύνη για το πέρασμα, μεριμνούσε για όσους είχαν μείνει κάπως πίσω. Μαζί του η Δήμητρα και η Μαριγώ, του Ορειβατικού Αχαρνών. Κάποια στιγμή βλέπουμε να έρχεται ανάποδα, να ανεβαίνει αντί να κατεβαίνει το ποτάμι, τον εξαίρετο και ακούραστο Μανώλη Αλοίμονο, πρόεδρο του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας. Είχε έρθει το πρωί μαζί με άλλα 20 περίπου μέλη του Συλλόγου και συμμετείχαν στη δεύτερη ημέρα του περάσματος. ΕΡΓΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ Η ομορφιά συνέχισε να είναι απερίγραπτη. Παντού μύριζε φασκόμηλο, σκουρόχρωμες λιβελούδες πετούσαν από φυτό σε φυτό, πού και πού εμφανίζονταν καβούρια! Εύλογο είναι που ανησυχούν πολλοί για το μέλλον που θα έχει αυτός ο παράδεισος, όταν επίκεινται έργα για την εξυπηρέτηση των ολοένα και περισσότερων επισκεπτών του. Ο Κωνσταντίνος Καράμπελας, ο οποίος μαζί με τους άλλους εκπροσώπους του Ομίλου μόχθησε και συνέβαλε καθοριστικά ώστε να ενδιαφερθεί η Πολιτεία για τη Νέδα, διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία επέμβαση στον ποταμό. Ουσιαστικά, θα επισκευαστούν κάποια παλιά μονοπάτια και τα παλιά αυλάκια και σε κάποια επικίνδυνα σημεία θα γίνουν πολύ μικρές παρεμβάσεις για την ασφάλεια των πεζοπόρων. Παράλληλα, θα γίνουν αναπλάσεις στα χωριά γύρω από τη Νέδα ώστε να αναδειχθούν και να αυξηθεί η επισκεψιμότητά τους. Η ώρα περνούσε και σιγά σιγά πλησιάζαμε σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του ποταμού, το φανταστικό στενό φαράγγι, που έχει κάποιες δυσκολίες και αρκετά σημεία για κολύμπι. Είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του “περάσματος”. Λίγο μετά το τέλος του φαραγγιού βρίσκεται η γέφυρα του ασφαλτόδρομου που συνδέει τη Μεσσηνία με την Ηλεία, τα Πλατάνια με τη Φιγαλία. Σε εκείνο το σημείο πριν από κάποια χρόνια προκλήθηκε καταστροφή. Για τη διάνοιξη του δρόμου χιλιάδες κυβικά βράχοι ρίχτηκαν στην κοίτη του ποταμού. Ευτυχώς, ο Όμιλος Φίλων της Νέδας αντέδρασε δυναμικά και έστω σε ένα βαθμό η κοίτη αποκαταστάθηκε. Πλησιάζουμε πλέον στα Πλατάνια και δεξιά βρίσκεται η πηγή της Φιγαλίας, όπου το νερό ρέει με εντυπωσιακό τρόπο από την κορφή ενός πανύψηλου βράχου. Δεν ξέρεις πλέον τι να πρωτοθαυμάσεις, ούτε μπορείς να φανταστείς ότι πιο κάτω θα συναντήσεις κάτι ακόμη μαγευτικότερο. ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ Και όμως, υπάρχει κάτι ακόμη πιο απερίγραπτο, το Στόμιο και οι καταρράκτες, που είναι δίκαια τα πιο φημισμένα σημεία της Νέδας. Περνάμε κάτω από το παλιό πετρογέφυρο προς την Αρχαία Φιγαλία και σε λίγο βλέπουμε τον πρώτο καταρράκτη. Πλησιάζουμε για να αισθανθούμε τη δίνη που δημιουργεί το νερό που πέφτει με πίεση από ψηλά. Φοβερή αίσθηση. Μπαίνουμε και στο μεγάλο βράχο που έχει τρυπήσει το νερό. Από πάνω πετούν οι ακίνδυνες νυχτερίδες, βγάζοντας ήχους ασυνήθιστους, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φοβηθεί κανείς. Η επιστροφή στον καταρράκτη θέλει λίγο κόπο γιατί το νερό που κυλάει με την ανάποδη φορά σε κρατάει για λίγο στο ίδιο σημείο. Φτάνουμε πάλι στον καταρράκτη, βρίσκουμε το σκοινί και αρχίζουμε αναρρίχηση στο βράχο μέχρι να φτάσουμε στο μονοπάτι για το δεύτερο καταρράκτη, ενώ περνάμε έξω από το γραφικό εκκλησάκι της Παναγίας. Μετά από λίγο φτάνουμε στο πιο όμορφο σημείο της Νέδας, στο μεγάλο καταρράκτη και τη λίμνη του. Όποιες λέξεις και αν χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει το τοπίο, θα το αδικήσει. Ένα τοπίο που και τα μεγαλύτερα στούντιο εξωτικών ταινιών της Αμερικής δεν μπορούν, όχι να ξεπεράσουν, αλλά ούτε να φτάσουν. Εδώ, σε αυτό το παραδεισένιο μέρος, ολοκληρώνεται το διήμερο πέρασμα του ποταμού. Με τον Διονύση, την Δήμητρα και την Μαριγώ παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για τα Πλατάνια από το παλιό μονοπάτι, το οποίο οι Φιγαλείς διατηρούν σε καλή κατάσταση. Μας περίμενε παραδοσιακή ψητή γουρνοπούλα και φυσικά ντομάτα, τυρί, ψωμί και πεπόνι, αλλά και καλό κρασί. Στο πλάτωμα ο Όμιλος Φίλων έχει στήσει ένα παραδοσιακό γλέντι με ντόπιους οργανοπαίχτες. Οι πεζοπόροι, σαν να μην έχουν κουραστεί καθόλου, δοκιμάζουν τις επιδόσεις τους στους παραδοσιακούς χορούς. Το απόγευμα έχει φτάσει και οι πεζοπόροι των Αχαρνών και της Ηλιούπολης πρέπει να ανέβουν στα Πλατάνια, όπου τους περίμενε το λεωφορείο για την επιστροφή στην Αθήνα. Ευτυχώς, η ανάβαση δε γίνεται με τα πόδια, αν και δυο τρεις το τόλμησαν, αλλά με αγροτικά που έχει “επιτάξει” η ομάδα υποστήριξης. Στην πλατεία των Πλατανίων πλέον γίνεται ο αποχαιρετισμός με τους φίλους που γνωρίσαμε και περιμένουμε να ξαναδούμε και φέτος, στο νέο πέρασμα του ποταμού, που θα γίνει πιθανότατα το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου. Ελάτε και εσείς, δεν είναι δύσκολο. Είναι από τις συναρπαστικότερες και ομορφότερες εμπειρίες που μπορεί να έχει κανείς. Ο μύθος λέει ότι η νύμφη Νέδα φρόντισε τον πατέρα των Θεών Δία όταν ήταν μωρό. Σίγουρα στη δροσερή αγκαλιά της θα σας κάνει να αισθανθείτε και εσείς Θεοί και όταν θα έρθει η ώρα να φύγετε, θα έχετε φορτώσει τις μπαταρίες σας για πολλές από τις επόμενες εβδομάδες

ΠΗΓΗ: Flash   Μεσσηνίας