Τ αγόρασε μετά τόν πόλεμο, τό 1946, ο «Μπαρμπαντρέας» μέ  τόνομα, κλασσική φιγούρα,στό καφενείο τού Γιωρη-Σοφού.

Μ αυτό ο γιός του, Τασση-Τζαβέλλας, όργωνε μέχρι τό 1962,οπότε κι έφυγε γιά Γερμανία, στήν «Γούβα»,στά «Χαλικιά», στόν «Κάμπο»,στήν «Κόπιτσα»  στήν «Ντάρδα» καί αλλού.

Εγώ τόβλεπα σάν ερχόμουνα τό καλοκαίρι σέ μιά γωνιά στό κατώγι τού παππούλη. Στεκόταν εκεί χωρίς νά τού δίνει κανείς  σημασία, έρμο καί μοναχό καί παραπονεμένο.

Σάν θέλαμε νά πάρουμε κάτι άλλο , τό παραμερίζαμε, χτύπαγε κάτω μέ δύναμη. Η σκουριά χρόνια τώρα τό κατάτρωγε. ΄Οταν κατεβαίναμε στό κατώι κι ο παππούλης μου ο «Μπαρμπαντρέας», όταν ζούσε,  τ αντίκριζε έπιανε κουβέντα μαζί του:  «’Ο χερουλάτης σου μούφαγε τά δάχτυλα και στην αλετροπόδα λιώσανε τά ήπατά μου. Εγώ θά φύγω αλλά σύ θά ζείς ακόμα».

Δέν τόδινε όμως σέ κανένα. Τελευταία τόχε βάλει σέ περίοπτη θέση.

Φαίνεται πώς,  όταν τόβλεπε τού ξύπναγε θύμησες παλιές.

Μούχε κάνει εντύπωση πού,  όταν καμμιά φορά τόν έβρισκα στό κατώγι, τόν έβλεπα νά κάθεται πάνω στό παλιό  σαμάρι καί νά τό κυττάει επίμονα μέ ζαρωμένα τά φρύδια. Στό τέλος τούφευγε ένας αναστεναγμός, «πάμε τώρα» μούλεγε.

Χρόνια τώρα μούχε καρφωθεί στό μυαλό μιά σκέψη. Τί θά γίνει με τ αλέτρι έλεγα. ΄Ετσι, φέτος πήρα τήν απόφαση. Ξαναμπήκα στό κατώγι. Τό ανασήκωσα, έτσι πού ήτανε στοιβαγμένο κάτω από κάτι ξεχασμένα λιόπανα καί παντανίες. Νόμισα ότι μού χαμογέλασε, σά νά μέ περίμενε κι αυτό. «Θά σέ φτιάξω» σιγομουρμούρισα.

Τόπλυνα λές καί ήτανε μικρό παιδί γιά νά φυγουν οι σκόνες κι αράχνες. Πήγα στόν Τάσσο , πάνω από τίς γραμμές καί πήρα τ απαραίτητα.Τό γυαλοχαρτάρισα, τούβγαλα τίς σκουριές καί τ αφησα νά στεγνώσει καλά.

Εβαψα στό μπρούτζινο χρώμα  τόν χερουλάτη,τήν αλετροουρά, τ αλετρόποδα καί τά φτερά.

Τό σταβάρι τό λουστράρισα. Τού βρήκα καί τή νέα του θέση.Σέ περίοπτη θέση δίπλα στήν καμινάδα τής ψησταριάς μου.

΄Οταν τόδε ο 83άχρονος Μπαρμπατάσσης, ο γιός τού Μπαρμπαντρέα αναφώνησε :

-Πού ‘σαι παππούλη νά δείς τ αλέτρι σου !

Γιώργος Τζαβέλλας- Αύγουστος 2010